براکت ارتودنسی

براکتهای ارتودنسی یا همان نگین هایی که در طی درمان ارتودنسی بر روی دندان ها چسبانده می شوند، ابزاری هستند که در ارتودنسی ثابت برای ردیف کردن و مرتب کردن دندان‌ها به کار می‌روند و کمک می‌کنند تا با نیروی سیم ارتودنسی، دندان ها به محل صحیح هدایت شوند.

براکت های ارتودنسی انواع مختلفی دارند:

به طور معمول در ارتودنسی دندان از براکت های فلزی که از جنس فولاد زنگ نزن هستند استفاده می شود که توسط چسب های مخصوص و بسیار محکم بر روی سطح بیرونی دندان ها چسبانده می شوند. سیم های ارتودنسی از طریق کشهای رنگی کوچکی به براکت ها مصل می شوند و پس از قرار گیری سیم در داخل براکت ارتودنسی، با اعمال نیروی سیم، دندان ها شروع به حرکت کردن می کنند.

براکتهای سرامیکی یا شفاف به عنوان جایگزینی برای براکت های فلزی به بازار آمدند؛ چون تقریبا  همرنگ دندان‌ها هستند و ظاهر آنها کمتر جلب‌ توجه می‌کند. معمولاً این براکت ها از سرامیک یا مواد پلاستیکی ساخته شده‌اند و به شیوه‌ای مشابه براکت های فلزی معمولی عمل می کنند. از آنجایی که این براکت ها کمتر قابل رؤیت هستند کاربرد آنها برای افرادی که دوست ندارند در طی درمان، وسایل فلزی  در دهان شان خیلی مشخص باشد، مناسب می باشد. البته در این روش نیز چون براکتها بر روی سطح بیرونی دندانها چسبانده می شوند از فاصله بسیار نزدیک، براکت ها دیده می شوند ولی در فعالیتهای معمول روزمره، بیماران از نظر دیده نشدن درمان ارتودنسی خود ابراز رضایت می کنند.

همچنین این نکته نیز باید مد نظر باشد که چون براکت های شفاف اصطکاک بیشتری دارند و حرکت دندانها در این روش کندتر است، ممکن است طول دوره درمان با براکت های سرامیکی کمی بیشتر شود.

براکت های لینگوال یکی از مواردی هستند که به شدت مورد توجه بیماران و شرکتهای تجاری قرار گرفته اند. در این روش براکت ها بصورت اختصاصی برای هر فرد تهیه شده و به پشت دندان‌ها متصل می‌شوند؛ از این رو قابل دیده شدن نیستند. در ارتودنسی لینگوال، براکت ها به سطح داخلی دندان ها متصل می‌شوند و همین موضوع آنها را نامرئی می‌کند، درحالی‌که در ارتودنسی معمول، براکت ها به قسمت جلویی دندان‌ها متصل می‌شوند. بنابراین براکت های لینگوال برای افرادی که دوست ندارند براکت های آنها به هیچ عنوان قابل رویت باشد جایگزین مناسبی تلقی می شوند. البته در این موارد هم چسباندن براکتها از سمت داخل دندانها به شدت باعث آزردگی زبان بیمار شده و مشکلات قابل توجهی را هنگام غذا خوردن و تکلم برای بیمار به وجود می آورد که در مواردی،  بیماران بخاطر عدم تحمل آنها، خواهان توقف درمان خود می شوند. همچنین با توجه به اینکه این براکت ها برای هر بیمار به صورت اختصاصی ساخته می شوند و نصب و کار کردن روی آنها برای متخصص ارتودنسی وقت گیر می باشد، هزینه درمان ارتودنسی لینگوال به طورر قابل ملاحظه ای بالاتر از انواع دیگر می باشد.

این روش درمان از روش هایی است که برای اتصال سیم به براکت ارتودنسی دندان نیاز به کش وجود ندارد. براکت های دیمون گروهی از جدید ترین براکتهای معرفی شده به بازار هستند که برای اتصال سیم به براکت نیازی به کش نداشته و از طریق مکانیسم قفل و بستی که درآنها تعبیه شده، سیم به براکت متصل می شود. در تبلیغ این وسایل برای متخصصان ارتودنسی، کاهش مدت زمان ویزیت بیمار ،کاهش طول دوره درمان و کاهش نیاز به کشیدن دندان برای ارتودنسی مطرح می شود ولی تأیید هر یک از این موضوعات از نظر علمی نیاز به تحقیقات وسیع دارد. از نظر عده ای از متخصصان ارتودنسی عدم اتصال کامل سیم به براکت باعث می شود تا امکان رفع کامل نامرتبی دندان قراهم نشود و همچنین تبلیغ در خصوص آسانتر شدن بهداشت می تواند تاثیر منفی در الگوی بهداشت دهان بیماران داشته باشد. 

البته باید درنظر داشت که در این روش نیز، براکت های فلزی بر روی سطح بیرونی دندان ها چسبانده می شوند و از نظر ظاهری براکت ها قابل رؤیت می باشند. همچنین براکت های دیمون نسبت به براکت های فلزی معمولی گرانتر هستند و درمان با سیستم دیمون هزینه بیشتری را در برخواهد داشت.